======HULP IN HET VERKEER======

Dinsdag 30 juli 2002: 's morgens rijd ik
met de vierjarige Yannick de stad in. Na
enkele boodschappen willen wij nog
een poosje naar een speeltuin gaan en
dan vandaaruit met de bus naar huis rijden.
Maar daarvoor moeten wij bij het
gemeentehuis de drukke straat oversteken.

Met enige zorg zie ik dat de verkeerslichten
buiten werking zijn en zeg
tegen Yannick: “Nu moeten we lang
wachten tot we aan de overkant zijn”.
Maar tamelijk gauw stopt er een auto.
Achter hem vormt zich meteen een file.
Wij danken de chauffeur en lopen het
zebrapad op. De zon schijnt ons recht in
het gezicht en verblindt ons erg. Daardoor
kan ik ook niet zien, dat een andere
auto de wachtende file inhaalt en met
tamelijk hoge snelheid naar het zebrapad
toe raast. Verschillende getuigen
zagen dit en hielden ons reeds voor
verloren!

Plotseling krijg ik een duw en weet meteen
dat er iets ergs gebeurt. “O, mijn
GOD”, is mijn laatste gedachte. Blijkbaar
wordt ook mijn stevige handtas
geraakt en ik word daardoor iets teruggestoten
en Yannick, die ik heel vast
aan de hand houd eveneens. Bij het
afremmen door de “razende chauffeur”
blijft het achterwiel op Yannicks voet
staan! Als ik hem nog verder van de
auto weg wil trekken, zie ik de vastgeklemde
voet! Het lijkt me wel een
eeuwigheid, voordat de auto langzaam
enkele meters verder rolt.

Meteen komt men ons te hulp en ik zit
daarna midden in een mensenmenigte
met de rustige Yannick op de arm, op
een bankje dat in de buurt staat. Hier
moet ik de politie mijn adresgegevens
opgeven. Aan de voet van Yannick is
aan de buitenkant niets te zien. Desalniettemin
vraag ik de politie om ons
naar het ziekenhuis te brengen, voor een
röntgenfoto. Uitslag: geen breuk, maar
voor de “zekerheid” krijgt hij een klein
gipsverband. Hij zegt steeds weer, dat
hij geen pijn had, ook niet na enkele
dagen. Zeven dagen later wordt het gips
weggenomen: alles is oke!

Het grootste wonder: Yannick en ik
hebben er geen schrammetje aan over
gehouden; absoluut niets! Zelf kan ik
het me niet voorstellen hoe dat is gegaan,
vooral omdat we de aanrijding
met de auto echt gevoeld hebben. Alleen
de trouwe Engelen weten precies,
op welke manier ze ons gered hebben!
(Christa Sch. Dornbirn).

**[[engelbewaarder|Terug]]**